Dansdocent Ana Barić (1985) combineert traditionele en eigentijdse dansstijlen in haar Balkan Fusion Dance. Nadat ze verschillende danssoorten probeerde, voelde ze zich hierin het meest thuis. “Ik zet mijn energie op 200% en maak er elke keer een Balkanfeestje van.”

Als twaalfjarig meisje bezocht Ana Barić een Balkanbruiloft van haar neef in Oostenrijk. Er waren meer dan honderd mensen, in prachtige jurken en nette pakken, die uitbundig met elkaar dansten op livemuziek. Ook Ana, in haar prinsessenjurk en met ingevlochten haren, danste tot in de late uurtjes. “Dit is liefde vieren op de Balkan manier,” zegt ze lachend.
Het is haar vroegste herinnering aan de traditionele dansen en de hartverwarmende cultuur waar ze zelf deel van uitmaakte. “Mannen dansten naast vrouwen, kinderen naast ouderen, en als je moe werd, kon je op een paar stoelen in slaap vallen. Ik voelde me heel erg welkom.”

Multicultureel
Nadat in 1992 de oorlog uitbrak in Bosnië en Herzegovina, ontvluchtte Ana haar ouderlijk huis in de buitenwijk van Sarajevo. Samen met haar zussen en ouders kwam ze terecht in het Nederlandse dorp Terneuzen, in de provincie Zeeland. Ze leerde de taal en de lokale gebruiken en bouwde met haar familie een nieuw leven op.
Toch voelde het, naarmate ze ouder werd, alsof ze tussen twee culturen in leefde. Op haar achttiende ging ze op zoek naar haar identiteit, in muziek en films. Ze raakte onder meer in de ban van het werk van Goran Bregović, een bekende componist en muzikant die, net als zij, uit Bosnië en Herzegovina was gevlucht. En die nog steeds tot haar favoriete artiesten behoort. Later trok ze naar het multiculturele Rotterdam, waar ze zich direct op haar gemak voelde. Ze volgde danslessen, van tango tot salsa en buikdans, maar miste steeds iets. Tot ze op een Balkanfestival terechtkwam. Zodra de muziek aan ging, ontstond er een feestje. Iedereen danste mee. Ze herkende de aanstekelijke energie en voelde het gemis. “Hier ben ik zo mee opgegroeid, dat voelde ik in mijn hele lichaam. Het is alsof je bij jezelf thuiskomt.”

Eigen stijl
In 2016 opende ze haar dansschool in Rotterdam. Nu geeft ze twee keer in de week les in haar eigen dansstijl. Haar Balkan Fusion Dance is opzwepend en vrouwelijk, met sierlijke hand- en heupbewegingen. Ze liet zich hiervoor onder andere inspireren door de kolo, een cirkeldans die haar moeder haar bijbracht, choreografieën die ze leerde tijdens (privé)lessen in Belgrado, en Griekse en Turkse stijlen die ze via het internet bestudeerde. Hier voegde ze een vleugje oriental en subtiele Latinbewegingen aan toe.

“Fusion geeft mij als docent de vrijheid om verschillende dansstijlen te combineren en elementen toe te voegen die perfect bij een nummer passen. Door de mix van traditionele Balkanmuziek en eigentijdse muziek en dans, spreek ik Rotterdamse vrouwen aan van verschillende culturen, leeftijden en geloven.”

Confidence walk
Deze maandagavond druppelen zo’n dertien vrouwen binnen, van twintigers tot zestigplussers. Handen warm wrijvend door de februarikou. Al gauw gaat de verwarming uit, de airco aan en zetten ze een paar kiepramen open. Zo intens dansen ze als groep met elkaar.
Halverwege de les zet Ana met haar mobiele telefoon een remix aan van het Griekse nummer Gia, van de artiest Despina Vandi, het volume een tandje hoger. De energie in de ruimte neemt zo mogelijk nog meer toe. De vrouwen wapperen de warmte nog even weg met een waaier en testen de ritselende muntjes van de heupsjaal met een sierlijke beweging. Dan stellen ze zich tegen de achterwand op in twee rijen.

“Ladies, it’s time for our confidence walk,”

zegt Ana met een stralende lach. Eén van de doelen die ze zichzelf stelt is om via dans vrouwen te empoweren. Ze neemt plaats voor de groep. Zet de muziek nog iets harder en op tel drie danst de groep vrouwen, op de maat van de muziek, draaiend met de heupen en de rechterarm omhoog, richting de spiegelwand. De catwalkdans trekt als een wervelende wind door de studio.

Community
In de dansstudio laten de vrouwen de rollen los die ze in het dagelijks leven vervullen, als moeder, werknemer, of vrouw. Ze stappen even uit hun hoofd en in hun lichaam. Ana: “Ik zorg voor een veilige ruimte waar ze zichzelf kunnen zijn, en vooral kunnen genieten.”

Het gaat om meer dan een uur dansles in de week, vertelt één van de dansers achteraf. Ana creëert met haar positieve energie een kleine community. Er zijn vriendschappen ontstaan en er is aandacht voor elkaar, ook buiten de lessen om. Ze gaan op ziekenbezoek of sturen een gezamenlijke videoboodschap aan iemand die er langere tijd niet bij kan zijn, zoals deze avond.
“Wij voelen ons verbonden met elkaar,” beaamt Ana. “Tijdens de cirkeldans, waarbij we elkaars handen vasthebben, voel je de synergie in de groep. De vrouwen werken samen, hebben lol en maken zo contact met elkaar. Dat is belangrijk. We leven in een maatschappij waar het tempo altijd hoog ligt. Vrouwen kunnen zich, als ze bijvoorbeeld even uit de running zijn, eenzaam voelen in de grote stad waar het leven altijd doorgaat.”

Vrij gevoel
Telkens als Ana Barić op kousenvoeten in de studio danst ervaart ze weer het vrije gevoel van buitenspelen, op een heel groot grasveld, zoals ze als kind vlak bij haar huis in Sarajevo deed. Ze ziet het ook bij de vrouwen in haar groep gebeuren. Ze komen soms rillend van de kou binnen, ogen strak op het telefoonscherm gericht, en gaan met gloeiende wangen en een sprankeling in de ogen weer weg.

 “In de les maken we de heupen los en schudden we letterlijk de dag van ons af. Ik zet mijn energie op 200% en maak er elke keer een eigentijds Balkanfeestje van. En je ziet, iedereen doet mee, in volle overgave.”

Foto’s: Lambert de Jong
Tekst: Iris Peters